Even een balletje slaan

Begin van de middag lichten het anker, en vertrekken uit black harbor. De zeehonden van gister zwemmen nog even mee. Vandaag gaan we naar Bangor, een plaatsje in de buurt van Belfast. Onderweg passeren we Carradale en mijn vader leest dat daar een golf club zit. Dat lijkt ons wel wat, even een balletje slaan. We trekken onze golf kleding aan, en onder moeite leggen we de boot vast aan een meerboei. Dat hebben we immers al vaker gedaan. Op naar de golf baan. Het is rustig op de golfbaan. "Dat komt mooi uit," denken we. Dan kan niemand ons zien falen. In het clubhuis staat een 'honesty box' waar we het geld in kunnen doen om te mogen golven. Maar voordat we dat doen kijken we even of er ook ergens clubs staan, want zonder clubs kan je niet golven. Ze stonden er wel maar het zag er niet uit dat die te leen waren. Wat nu? Langzaam komen er meer mensen het terrein op. En in de verte staan drie jongens hun bal in de laatste hole te mikken. Als ze het veld aflopen krijgen ze een klein applaus. Ze hadden net hun wedstrijd afgerond, en de winnaar kreeg een beker. Er wordt aan ons gevraagd wie we eigenlijk zijn. Het blijkt dat Nederlands en Schots heel erg op elkaar lijken, aldus de schot. Om maar even een voorbeeld te geven: 'kahrken'. Wat wij verstonden als kakken. En wij kijken een beetje verbaast over het voorbeeld dat hij kiest, maar knikken alsnog ja omdat we het goed verstaan denken te hebben. Later bleek dat het geen kakken betekende, maar kerk. Misschien toch niet helemaal dezelfde taal. We besluiten om onze golf carrière nog maar even uit te stellen. Het werd al laat, en we hadden nog een flinke tocht voor de boeg. Op naar Bangor dan maar. Mijn vader besluit als eerst te gaan slapen, het is dan 22:00 uur. En ik sta er weer helemaal alleen voor. Met mooie zonsondergang achter mij zie ik Schotland steeds verder vervagen. Maar gelukkig is de overtocht naar Ierland niet heel groot, en na vier uurtjes varen zie ik dan Ierland voor mij. En ongeveer een uur voor we de haven invaren maak ik Pieter wakker. We leggen aan in de Marina van Bangor, een middelgrote voorstad van Belfast. Ik ben aardig moe geworden, en ga lekker slapen. En ook mijn vader kroop nog lekker zijn bed in. Ik ruik de geur van verse koffie en gebakken eitjes als ik wakker wordt. Pieter stond al lekker te kokkerellen. Rond een uur of tien zijn we klaar met het ontbijt, en pappa stelt voor om de trein naar Belfast te pakken. We stappen uit bij het station voor het museum 'Titanic Belfast' waar we alles te horen krijgen over de Titanic en zijn zusterschip de Olympic. Daarna bezoeken we de binnenstad van Belfast, en we zijn bewonderd van de vele muurschilderingen die daar zijn. Die avond pakken we de trein terug naar Bangor. We zijn dan al erg moe en gaan gelijk maar slapen.