Toen wij uit Rotterdam vertrokken...

Zo, we zijn vandaag bij Hoek van Holland naar buiten gegaan, de zee op. Altijd al van gedroomd als ik vroeger op de pier liep. Hoe zou dat zijn. Het is even wennen nu met golven van twee meter hoog die zich proberen te persen in monding van de Nieuwe Water weg. Oké we zijn net een ballonnetje, de lege lucht in ons bootje duwt ons boven op de golven. Maar daar ben ik in het begin niet zo zeker van.... Vorige week zat ik nog op een paard, zeilen is net paardrijden.
Mijn onderlijf volg de golvende bewegingen veroorzaakt door boot of paard.
Terwijl mijn boven lijf relatief stil blijft.
Het opgetild worden door de golven geeft een heerlijk gevoel, vergelijkbaar met een lift die snel naar boven of beneden gaat. Mijn eierstokken gaan er blij van rinkelen.
IJsbrand zegt dat ‘zeeziek zijn’ komt doordat je lijf door het slingeren denkt dat het vergiftigd is. Het slingeren wordt door je evenwichtsorgaan geregistreerd maar je blik zegt iets anders. Dit effect is het sterkst als je binnen zit zonder zicht op de horizon. En bij vergiftiging moet de maag zo snel mogelijk geledigd worden dat is de logische redenatie van je lichaam.
Als ik op de boot zit, vooral als er hoge golven zijn, geniet ik zo van de golven, dat ik de boot onder me door te laten bewegen, als een spelletje, netzo als een galopperend paard.
Misschien is dat wel het geheim waardoor ik zo weinig last van zeeziekte heb.
Dat zou betekenen dat als ik met mijn rug tegen iets aanleun ik wel zee ziek word, sorry geen zin om het uit te proberen.
Een andere reden kan zijn : mijn lievelings speelgoed was “mijn schommel”
Als vier jarige gekregen. Vele jaren geschommeld
Hoog, laag, slingerend, draaiend. Eraf springen en er op koppetje duiken.
Misschien is dit wel de beste training geweest voor mijn slakkenhuis in mijn oor, bewegingen maken die niets te maken hebben met vergiftigen.
En als je later aan wal op een bank zit, na zoveel golven, blijf je nog steeds schommelen.

De zee is een verrukkelijke sensatie!