Jan van Gent

Na de “Blessing of the Boats” gisteren door alle dominee’s, pastoors en notabelen van Alderney hebben we nu een luchtig en spoedig vertrek. En niet voor niets dat ze hier zoveel eerbied hebben voor de kracht van de zee. Zij beweegt schommelt en gaat met haar logge lichaam elke eb en vloed verliggen met als gevolg dat er nog wel eens een bootje door haar opgeslokt wordt. Respect! Vanochtend hebben we nog even wat engelse inkopen op het eiland gedaan voor de volgende track. We schommelen voor de wind en halve wind langs de kapen van Normandië. Jan van Gent, de vogel met de blauwe voeten en snavel, scheert met zijn maten in een slinger tussen de dalen van de golven. 

Mijn gedachten gaan terug naar een druilerige zondagmiddag begin september, ik ben 7 jaar. Mijn vader had zijn gebruikelijke middagdutje gedaan en ging zoals altijd daarna een rondje om de Vlietlanden varen. Het natuurterrein waar hij opzichter van was. Hij beheerde het Vlietland als een echte herbergier. Benieuwd naar zijn gasten ging hij graag een bakkie koffie doen bij de bootjesmensen die hier hun weekend verpoosden. Iets anders gebruikelijks van die tijd was dat mijn zwager op de Ka zat te vissen en de ene vis na de andere uit het water haalde. Dat zou deze dag nog goed van pas komen.....

Mijn vader komt thuis en vraagt mij om even in het kleine schuurtje te komen kijken hoe het met onze gast gesteld is:”Jan van Gent” “wie bedoel je?”, vraag ik. Jan de stagiair uit Limburg, Jan de dienstwijgeraar -die mijn vader hielp met maaien- , Jan je collega uit Nieuwkoop -die ook vaak kwam werken- ? Ik kon nog wel even doorgaan met het rijtje Jannen want we kenden vele Jannen en ik kende de achternamen niet. Wie was dan Jan van Gent?? Ga maar in het schuurtje kijken! Ik doe de deur open, daar staat een gigagrote vogel. Wit met een crème kop en rug. Ze kwam tot mijn schouder, ze was een beetje bang en had honger. Ik voerde haar 8 brasems en voorentjes die mijn zwager juist gevangen had. Ze slokte ze zomaar weg, het leek wel een pelikaan! Hiermee was het ijs gebroken en onze vriendschap gesloten. Tot mijn verdriet kwam ik de volgende dag uit school thuis en had Jan haar reis alweer vervolgt. Heerlijk om ze hier weer te zien vliegen in haar eigen habitat. 

Verderop passeert een groep van 7 dolfijnen ons schip. Van al dat schommelen wordt je reuze rozig, ik verdwijn voor een uurtje in de achterkajuit. Als ik weer tevoorschijn kom zijn onze buiken leeg. Ik schuif engelse worstje met ui tomaat paprika tijm en bonen in de oven. De oven schomelt vrolijk mee met de golven zodat er niets uit mijn pannetje klotst. Een uurtje later hebben we een heerlijke scheepskost. 

Dit deel van de reis volgen we netjes de groene lijn op de plotter en met de stroom mee lopen we 11 knopen over de grond. We zeilen langs de noordkant van Normandië die door vele strijden in het verleden is verrijkt met bunkers en forten wat een prachtige enthourage voor onze reis is. We komen aan in Saint Vaast la Hougue. Het bijzonder bij deze haven is dat we op tijd binnen moeten zijn omdat dit een getijden haven is. De haven meester sluit nl op een bepaald moment gewoon de havendeur waardoor er voldoende water in de haven blijft en de schepen in de haven kunnen blijven drijven. Ik dacht er zal wel een slootje overblijven aan de zeekant, maar deze kant valt helemaal droog. In de buitenhaven zakken de vissersboten scheef tegen de kade. Wat voor de vissers een prachtig moment moment is om even de onderkant bij te werken.