Kolkende soep

Kolkend soepZeilen van Normandië naar Nederland.  We kwamen met het busje, met een kapotte knalpijp de kade van Dièlette  opstormen  “Merde”, dachten de Fransen, wat gaat hier gebeuren.  We laden onze spullen uit, en IJsbrand laadt de bus vol, vandaag is wisseldag.  De vorige avond is IJsbrand met zijn bemanning aangekomen  Bij mosselen en patat worden de stoere verhalen gedeeld, en de staat van de boot besproken.   Om 12 uur zwaaien we het busje uit. Een nieuwe uitlaat zetten we er in Nederland wel weer onder. Die 700 km haalt  het busje wel zonder uitlaat. De middag gebruiken we om onze geur en gewoontes aan het bootje mee te geven. De avond laten we ons verassen door een plaatselijk blues bandje, die met een sterk Frans accent (denk aan de serie “allo allo”) nummers van Niel Yong, David Bowie en Jimmie Hendriks spelen. Oude knarren, de bassist schat ik 72 en de gitaar solist op 65 plus. Het klinkt grappig, heerlijk zo’n folklore.  Tot dat de drummer en de solist ingespeeld zijn. De mannen zich onderdompelen in een trans van tonen en rithme. Zo gaaf, we deinen, resoneren diep mee. Een to gift zit er echt niet meer in, ze hebben alles gegeven. Brilliant.   De nacht in, want berekend met het tij, is 8:30 de haven uitlopen een goede tijd. Dus hup het bed in, het is zo weer ochtend. Nog één keer rekenen en tekenen . Nee 11:00 uur is beter. Ook goed, ik duik nog even mijn bed in, kan nog wel wat slaap gebruiken, en geen idee wat ik op zee kan verwachten.   Dan vertrekken we toch echt. Touwen los, stootwillen aan boord, motoren we de haven uit. Op het havenhoofd heeft meneer pastoor een tijdelijke kapel ingericht voor Maria. We varen uit met de zegen van de pastoor en een zacht briesje windkracht drie. Zeer aangenaam om mee te beginnen. Zelfs geen deining op zee. We hebben tegen wind, dus zeilen scherp aan de wind, richting Alderney, een buur eilandje van Jersey en Guernsey. Gaat perfect. Lekker rustig. Genieten van de rotswanden vanaf zee.  Na wat eten besluit ik wat te lezen en schrijven. De eerste pagina geschreven, kijk ik op naar zee. Pieter wat gebeurt hier!!!  We varen over een kolkende soep. Met draaiende vortexen, bekend  van het gootsteenputje.  We zeilen door het water met 5 knopen, terwijl we over de zeebodem bewegen  met een snelheid van 13 knopen. Als je niets van getijden zou weten, zou je de Raymarine opbellen om te vertellen dat hun plotter niet klopt, want het groene lijntje wat onze vaar richting aan geeft staat dwars op de boot.  Er is hier iets bijzonders aan de hand. We zeilen door de Alderney race. Twee keer per dag heeft de oceaan de neiging om met al zijn water door de straat van Calais de Noordzee in te stromen.  Dat past niet, het straatje is veel te nauw.  het water stroopt op. Stijgt.  In Nederland hebben we  een eb en vloed verschil van twee meter. Hier is het 10 meter. Een enorme bak water dus die zich verplaats. Zes uur lang de ene kant op, en zes uur lang de andere kant weer op.   Nu zeilen we dus tussen het vaste land en een eilandje, waar dit fenomeen nog eens versterkt wordt. Al het water perst zich met een enorme kracht door de doorgang. Die doorgang willen wij nu juist oversteken. Maar onze timing is verkeerd en we spoelen met de 8 knopen stroom Alderney straal voorbij.  Binnen de kortste keren verdwijnt ons doel uit zicht. 3 uur later dan geplanned lopen we de baai bij Alderney binnen en kunnen we afmeren aan een boei.  Je kunt je voorstellen dat je een roltrap op loopt. Een hele brede rol trap. Halverwege de rol trap ligt je bestemming. Kun je uitstappen. Als je dan te laat oversteekt, kun je niet uitstappen  wordt je door de roltrap netjes boven afgeleverd.  Dat is het spel van zeilen op stroming. Zo leuk en ook een