Door de roost

Als ik wakker wordt is het negen uur. IJsbrand is nog in diepe rust. Ik ga maar eens kijken waar we beland zijn en loop richting het centrum van Kirkwall. Het is zondagochtend en de straten zijn vol slenterende touristen. Bij de touristeninfo pik ik een bustijdengids op, misschien kunnen we later op de dag een bus pakken naar Stromness. Een engels ontbijtje pakken straks met IJsbrand? Ik zie echter geen enkel restaurant wat al open is en ontbijt serveert. Gelukkig is de super wel open op zondag en kan ik wat inkopen doen. Op de terugweg naar de boot zie ik de reden van de verloren ogende touristen in de straten van Kirkwall. Er ligt een gigantische cruiser bij de ferry terminal. Dat verklaart de zaak. Terug op de boot maak ik ontbijt en wek daarna doornroosje. We zijn nu op het noordelijkste punt van onze reis en we gaan eens inventariseren hoeveel dagen we nog hebben en welke afstand we nog af te leggen hebben. Na wat gepuzzel is de conclusie dat we niet veel tijd kunnen verliezen. De windverwachtingen voorspellen weinig wind de komende dagen alleen vannacht NW 4 daarna alleen afnemend. 

Vanavond dan maar weer vertrekken? Volgens de pilot is 11 uur vanavond de beste tijd om veilig door de roost te komen. Roost is het lokale woord voor tide rips. De staande steile golven die ontstaan als er de eb of vloedstroomdoor een engte geperst wordt. Beetje zoals bij een stroomversnelling in een rivier. Op onze weg naar de alantic moeten we er een passeren. Volgens de havenmeester kunnen we ook eerder vertrekken als we willen “you’ll only get your deck wet”. Prima advies en we vertrekken na het eten. Om 11 uur komen we aan bij de roost in Eyenhallow Sound en in de schemering ziet het er toch indrukwekkend uit. Vooral omdat je niet weet wat je te wachten staat. We hebben nu 3 knopen stroom mee en de wind en deining staan tegengesteld. Dat geeft toch een paar flinke golven en brekers zien we vanuit de verte. Maar er is geen weg terug dus we zetten onze lifeline vast en duiken de golven in. De boot steigert als een rodeopaard en maakt flinke klappen. Maar afgezien daarvan gaat het voorspoedig en na een minuut of tien zijn we erdoor. IJsbrand wil nog wel een keer. De dwaas. Tegen de stroom in zeker! Het plan krijgt een veto. Het is nu 12 uur en we zijn het stroomgat uit en op de Atlantische oceaan gearriveerd. Er staat een flinke deining en de wind is niet NW-lijk zoals beloofd maar pal West. Hoog aan de wind is Stornoway net te bezeilen. Om één uur gaat IJsbrand slapen en vaar ik alleen verder. In het noordoosten begint het alweer licht te worden. We zitten hier op 59°-10’ Noorderbreedte dus de zon gaat maar nauwelijks onder.

Tegen vier uur kan ik nog nauwelijks mijn ogen open houden en besluit ik IJsbrand te wekken. Ik duik mijn kooi in. Om zes uur wordt ik geroepen. “Je moet even komen kijken we zijn bij Cape Wrath!” Cape Wrath is het noordwestelijkste puntje van Schotland. Als ik mijn hoofd uit het luik steek torent aan bakboord de klif hoog boven mij uit en als ik naar stuurboord kijk zie ik de deining uit elkaar spatten op een paar rotsen.Gaat dit goed? Vraag ik aan de stuurman. Jazeker het is diep genoeg klinkt het zelfverzekerd. En inderdaad ronden we de kaap probleemloos. IJsbrand kan nog wel even en ik duik terug mijn kooi in. Als ik weer wakker wordt zijn we aan het kruisen. De wind is nog verder gekropen en Stornoway is niet meer te bezeilen. We verleggen onze koers naar Lochinver. Na 28 uur zeilen meren we om één uur ‘s nachts af in de marina van Lochinver. Tijd om een tukkie te doen.