Into the wild

We worden wakker in Lochinver, een rustig loch aan de NW-kust van Schotland. Het was vroeger een vissershaven maar daar is vandaag de dag, op wat enkele bootjes na, weinig van over. Als ik wakker wordt is mijn vader al aan het passagieren. Ik besluit ook maar eens een kijkje op de kade te nemen. Er gaat een klein paadje een bergwand op. Het bleek een pad door een bos. Niet veel bijzonders. Dan loop ik weer terug en Pieter is onderhand ook weer aan boord. Hij stelde voor om te gaan wandelen, en ik vertel hem dat in dit bos eigenlijk niet heel veel te zien is. We besluiten een groter rondje te gaan maken. Er zouden bij een meer, zo'n twintig kilometer verderop, grote watervallen zijn. Dat zou ons doel worden voor die dag. Het is dan al bijna twaalf uur dus we vertrekken haastig. Wij zijn echte avonturiers dus we nemen niet de kortste route. We zijn al dan een uur onderweg en komen erachter hoe slecht we zijn voorbereid, we hebben namelijk helemaal niks meegenomen. Geen eten, geen drinken helemaal niks. Maar we zijn bikkels dus we geven niet op. We hebben een route gekozen die een beetje buiten de kaart viel, maar het lijkt erop alsof dat wel uitkomt. We passeren een berghut, die alleen nog maar door schapen was bewoond. Daar hield het pad op. En voor ons lagen eindeloze gras vlaktes. We zullen toch verder moeten en volgen dan maar een schapen pad. De grond was van hoogveen en bij elke stap die je zette veerde je tien centimeter in, net alsof je over een trampoline heen loopt. We liepen langzaam maar zeker de bergwand op, aan de andere kant zou de vallei moeten zijn met de watervallen. En bij elke heuvel denken we: "dit is nu wel echt de laatste hoor." Maar dan ben je daar en dan blijkt er nog één te komen. Zo ging het maar door, en achter mij hoorde ik mijn arme vader kreunen. Eindelijk zijn we dan bij de top. Er staan vier schapen. Bluf dat je er een pakt," zegt mijn vader. Ik ga eens kijken hoe dichtbij ik kan komen. Stapje voor stapje kom ik dichterbij, en ik zie dat de schapen steeds angstiger beginnen te kijken. drie waren niet heel lang geleden geschoren, de vierde had nog heel veel haar. "Die is voor mij," denk ik. Die kan natuurlijk niet heel hard rennen met zo'n vacht. Dan ben ik op dertig meter afstand, en ik weet dat als ik nu nog een stap zet ze weg zullen rennen. Dus ik zet 't op een lopen, en als een ware lynx vlieg ik mijn prooi achterna. Ik ga snel, en kom steeds dichterbij, maar ze blijven me voor. Ze lopen de bergwand naar beneden, en ik erachteraan. Het gras is nat, en de stenen glad. Ik begin te glijden, en zie hoe mijn prooi ontsnapt. Maar de volgende keer zal ik ze krijgen. We houden een pauze op de top en kijken uit over de vallei. We zien beneden het meer met daaraan een kloof, waar zeer waarschijnlijk de watervallen zijn. Wanneer we eenmaal beneden aankomen blijkt het niet te plek te zijn die we gehoopt hadden te vinden. Maar we geven niet op. Google maps geeft aan dat de watervallen aan de andere kant van de berg voor ons zijn. Nog ongeveer een kilometer hemelsbreed. Het probleem is alleen, dat de berg voor ons  best wel steil is. We zoeken een manier om langs de rand van het meer te lopen. maar dat gaat niet. Dus moeten we wel over de berg heen. Deze berg was dan wel steiler, maar gelukkig een stuk minder hoog dan de vorige. En na een pittige beklimming zijn we boven, met voor ons nog een eindeloos veld met hoogveen. Nadat we dit ook achter ons gelaten hebben vinden we dan eindelijk een pad. Met daarbij een bordje richting de watervallen. Het was wel het lopen waard, want de watervallen waren best mooi. We besloten op de terugweg maar over het normale pad te gaan. Het laatste stuk hebben we gelift dus dat schoot aardig op. We aten wat en 's avonds begint mijn vader ineens ontzettend te kreunen. Ik kijk hem verbaasd aan, en hij zegt: "kramp, kramp!" Ik moet lachen. Hij zegt dat het niet grappig is, en ik moet nog harder lachen. Die arme pappa met z'n kantoor beentjes is ook niks meer gewend.