Geen angst

Bij het binnen varen van Stavern hadden we een hoge duikplank gezien. En wie IJsbrand en mij een beetje kennen, is dit natuurlijk een uitdaging die we niet schuwen. Dus na een heerlijke nacht slapen, hadden we een doel voor de dag. Maar eerst rustig aan opstarten. Er moeten nog genoeg anderen dingen gebeuren voor we kunnen springen. Ten eerste hebben we eten nodig en de boot moet schoon gemaakt worden. De taken worden verdeeld, Joost en IJsbrand gaan boodschappen doen, terwijl Kim en ik de boot van kant maken. Zodra we hier mee klaar zijn vertrekken we richting de duiktoren. 

De duiktoren die van het water er leuk uit ziet, is van dichtbij toch een stuk hoger dan verwacht. We gokken rond een meter of 10. Eerst maar eens naar beneden kijken.... Vrij hoog was de conclusie. Eerst gaat IJsbrand, even kijken en dan hop naar beneden. Kim volgt snel en rent naar de rand en springt meteen. Vlak voor ze het water raakt, komt er nog een vloek uit de mond. Ik hoor een paar Noren aan de kant lachen. "We know that word" wordt geroepen.

Nu ben ik aan de beurt... Hmm naar beneden kijken was misschien niet z'n goed idee... Maar het is nu te laat om terug te draaien. Aftellen in m'n hoofd, 1.. 2... 3.... Spring... Het lijkt eeuwen te duren voor ik het water raakt, maar dan toch komt daar het koude water eindelijk. Dat door alle adrenaline niet eens zo koud voelt. 

Voldaan stappen we het water uit, dit hebben we toch even geflikt. 

We zien een groepje 12 jarige de toren beklimmen. Toch even kijken hoe zij dat doen. Schijnbaar hebben deze kinderen geen angst want ze maken om de beurt ogenschijnlijk moeiteloos salto's naar beneden.