Dublin, vrij gezellig

Om 7 uur in de ochtend zie ik de haven van Dun Laoghaire in de verte verschijnen. Nog een uurtje of 3 varen. Ik vaar op de motor met de zeilen op. IJsbrand heeft me om 6 uur wakker gemaakt en ligt nu te kooi. Hij had mij afgelost om 1 uur vannacht. We hebben qua wachtlopen geen vast ritme. Wie moe is gaat het eerst slapen en wordt wakker gemaakt zodra de ander zijn ogen niet meer open kan houden. We zijn sinds gisterochtend 11 uur onderweg. Als we aankomen hebben we er dus weer 24 uur varen op zitten. Het grootste deel op de motor, soms, zoals nu, als de wind een beetje opsteekt met de zeilen erbij motorzeilend. We worden er wel een beetje chagerijnig van. De laatste paar dagen is het tobben met de wind en de voorspellingen zijn ook niet hoopgevend. De andere kant van de medaille is natuurlijk dat we tot op heden nauwelijks regendagen gehad hebben. Als ik de scheepvaartroute naar Dublin kruis is het enige scheepvaartverkeer aankomende en vertrekkende ferry’s. Om 10 uur maken we vast en melden we ons bij de havenmeester. Daarna duiken we voor een paar uur slaap onze kooi weer in. Om drie uur ‘s middags maak ik IJsbrand wakker. “Ga je mee naar Dublin?” Een afkeuren gekreun is de enige reactie. Dan eerst maar avondeten maken. Als ik IJsbrand even later roep voor gekookte sperziebonen, gegratineerde aardappeltjes, verse bietensalade en gebakken spek heeft hij meer zin om eruit te komen. We eten buiten in het zonnetje ons vervroegde diner op en vertrekken daarna met de trein naar het 15 km verderop gelegen centrum van Dublin. Het is zaterdag dus er zal wel wat te doen zijn. En inderdaad Dublin op zaterdag is een stad met teveel toeristen, wordt doorkruist door bierfietsen, je struikelt er over de vrijgezellen party’s en is opgeleukt met kleurrijke muurschilderingen. We komen er om 5 uur aan en de terrassen, of beter gezegd met dranghekken afgezette stukken trottoir, zijn al goed gevuld met feestende gasten. We lopen een rondje door het centrum en bezoeken een park waar in 1916 de ‘Irish Volunteers’ in opstand kwamen tegen de Engelsen. Uiteraard werd deze opstand nog bloedig neergeslagen, maar 6 jaar later in 1922 verkreeg Ierland toch zijn onafhankelijkheid. We hebben nu onze toeristische verplichting achter de rug en keren terug naar de uitgaanswijk Temple om daar een biertje te scoren. Uit bijna alle pubs klinkt live muziek en op goed geluk kiezen we er een. We drinken er een biertje maar het voelt toch alsof we op iemand anders zijn feestje beland zijn. We houden het na één biertje voor gezien en pakken de trein terug naar Dun Laoghaire. Ook daar is weinig te beleven en dus is de kooi een aantrekkelijk alternatief. Morgen wordt weer weinig wind voorspeld, hopenlijk valt het mee.

Als we de volgende ochtend de haven weer uitvaren op weg naar het zuidoostelijkste puntje van Ierland blijkt de voorspelling helaas te kloppen en moet er weer gemotord worden. Ook het tij is tegen dus we varen dicht langs de kust om er minder last van te hebben. Onze vislijn hangt uit en we hebben weer beet. Nu is het overduidelijk een makreel. IJsbrand maakt hem schoon en snijdt er twee filletjes van. We worden er al handiger in en ze smaken prima. Een beetje afwisseling op deze overigens saaie dag. Na een hele dag motoren komen we om 3 uur ‘s nachts aan bij Wexford. Een klein haventje achter een zandbank die we alleen kunnen passeren bij hoog water. Na wat gepuzzel met de getijdentabellen blijken we een uur voor hoog water te zitten. Dat zou dus net moeten kunnen. De passage is volgens de pilot wel betond, maar omdat de ligging van de geul telkens verandert staan deze niet op de kaart aangegeven. De website van de haven geeft volgens de pilot de meest actuele situatie. Met deze aanwijzingen erbij moet het te doen zijn. In het donker manouvreren we van ton naar ton. Het wordt nog even spannend als de dieptemeter bij de drempel nog 10 cm water onder de kiel aangeeft. Na een uur slingeren van boei tot boei knopen we ons in het haventje vast aan een meerboei en kunnen we te kooi.