Naar de Scilly's

Overdag tussen zandbanken manoeuvreren blijkt gemakkelijker dan 's nachts, als we vertrekken uit Wexford is het namelijk al 16:00 uur. Het waait lekker, windkracht 4 ongeveer dus uiteraard hijsen we de zeilen. We zetten onze koers uit naar de Scilly's een archipel helemaal in de zuid-west hoek van Engeland. Na ongeveer een uur lekker gezeild te hebben stopt het met waaien, balen. Bij elke golf klappen de zeilen tegen de zijstagen aan, en daardoor kunnen ze vroegtijdig kapot gaan. Niet iets wat we willen, en dus laten we de zeilen zakken. Bij gebrek aan beter varen we op de motor verder. Ik besluit een paar uurtje te gaan slapen, en als ik wakker wordt is er nog geen verandering in de situatie. Rond 22:00 gaat mijn vader slapen, en sta ik weer helemaal alleen. Ik voel klein briesje vanachter komen. En ook de windmeter zegt 8 knopen wind uit het noorden. Dat moet net genoeg zijn voor de gennaker, denk ik. En na wat gepuzzel is deze dan eindelijk gehesen. De wind is nog een beetje toegenomen en met trots kijk ik naar hoe het grote zeil ons vooruit blaast. We varen nu bijna zes knopen dus dat schiet lekker op. Ik hoor wat gespetter in het water. "zullen we de golven zijn," denk ik. Ik hoor het nog een paar keer, en ga dan toch maar een kijkje nemen. In het water zie ik stuk of tien dolfijnen vrolijk mee zwemmen. In de zee hier zitten algen die bij beweging fluoriserend groen licht produceren. Dus achter de dolfijnen vormt zich een groen oplichtend spoor. Je kan ze daardoor heel gemakkelijk volgen als ze onder de boot door zwemmen, en aan de andere kant omhoog springen. Ik maak Pieter wakker, en hij komt zo snel mogelijk kijken. Al vrij snel heeft mijn vader het wel weer voor gezien, en kruipt lekker z'n bed in. Ik denk dat de dolfijnen nog wel een uur hebben mee gezwommen. Rond een uur of 5 maak ik mijn vader voor de tweede keer wakker. En op dat moment horen we een flinke knal van bovendeks. Ik kijk door het raampje en zie de gennaker half in het water hangen. Ik ren naar buiten en mijn vader kleed zich zo snel mogelijk aan. Als ik omhoog kijk zie ik de gennaker nog halverwege de mast hangen. Ik probeer hem verder omhoog te hijsen maar er staat geen kracht meer op die lijn. Er is dus iets anders aan de hand. Als ik met de zaklamp schijn hangt de gennaker aan de radarreflector, die is nu al helemaal krom krom getrokken vanwege de kracht van het zeil. Samen met mijn vader proberen we hem naar beneden te halen. Maar dit is riskant, want als het zeil verder in het water valt zal het kapot scheuren. Dan is hij beneden en we proppen hem snel in de zak. Ik ga dan slapen, en mijn vader gaat op de motor verder. Na een uurtje hoor ik stuk voor stuk alle lieren ratelen, eerst de grootzeilval. Dan de neerhaler. Vervolgens de grootschoot. En als laatst de fokkeschoot. We gaan dus weer zeilen. Langzaam trekt de boot scheef en schuif ik naar de zijkant van mijn bed. Die avond komen we rond 01:00 uur aan bij de Scilly's. We varen een baai in die er in de almanak veelbelovend uitziet, maar 's nachts valt daar weinig van te zien. Het is wel druk dus dat is een goed teken. We leggen ons vast aan een meerboei en gaan slapen. De volgende ochtend kijken we door de raampjes naar buiten en het ziet er ontzettend mooi uit. Met witte stranden, en hoge rotsen. Een toren van een oud fort en klein dorpje aan het water. De havenmeester vaart langs alle boten om het liggeld te innen en zo ook bij ons. £20 voor een nachtje aan een ton schommelen. Wel een beetje duur, maar dan lig je wel op een mooie plaats. We gaan aan wal en lopen een rondje over het eiland. We bekijken het fort van dichtbij, en gaan naar een zeer beroemde botanische tuin. Het is een tuin waar honderden jaren geleden een zeeman mee begonnen is. Overal waar hij kwam nam hij planten mee. Vandaag de dag heeft het planten en bomen van elk continent. Na het bezoek aan de botanische tuin gaan we even zwemmen en we sluiten de dag af met een barbecue op het strand. En omdat we geen zin hebben om nog een keer £20 te betalen voor zo'n nachtje maken we ons los van de boei en gooien we maar een anker uit.