"Mijn vis is vers!"

Ik word langzaam een beetje wakker, en hoor een motor ronken. Blijkbaar was mijn vader zelfstandig al vertrokken. Tja, kleine jongens worden groot. Dus eer dat ik een beetje m'n bed uit ben gekomen is Pieter al bijna de river Tyne af gevaren. Er was helaas geen wind, dus moesten we op de motor. Het was wel lekker weer, en ik besluit een vislijntje uit te hangen. We hadden namelijk vlak voor vertrek een subliem vissysteem speciaal voor varende schepen gekocht. Het bestond uit een paravaan dat de diepte van de lijn kon bepalen met daaraan een aantal haakjes. We vroegen nog aan de verkoper welke vis we ermee konden vangen, hij zei dat het eigenlijk alleen voor makreel geschikt was. "Wat als we een andere vis willen vangen?" vragen wij. "Dan moet je er ander aas aan doen." We vragen wat we dan zouden kunnen vangen. "Ook makreel," antwoord de verkoper droog. Na wat gepruts ligt het lijntje dan eindelijk in het water en alles ziet er netjes uit. Nu wachten tot er een vis bijt! Het duurt wel heel lang, papa zegt dat we dieper moeten vissen. Dus braaf hang ik het lijntje dieper. Na kort zoeken op het internet kom ik erachter dat makreel juist aan het oppervlak leeft. Die papa snapt ook niks van vissen. Langzaam varen we langs de farne-islands een eilanden groep 15 mijl voor onze bestemming holy island. Hier begint t een beetje te waaien en we gaan voor de wind, dus zetten we de gennaker op. Dit is een groot bol zeil, geschikt voor voor de wind en halve wind. Vaak zijn ze in opvallende kleuren en die van ons is knal roze. Opvallen doet hij dus zeker.
Als we dan vlak voor holy island zijn halen we de gennaker weer in, dit was lastig want hij was om de voorstag heen gedraaid. Dan hapt een vis. Papa, papa, we hebben beet! Nu even niet, ik sta hier te kutten met dat zeil. Ik zelf stond aan het roer dus er was niemand die de arme vis uit zijn lijden kon verlossen. Uiteindelijk hebben we dan een ankerplek gevonden en na een half uur de arme vis te hebben meegesleurd, kunnen we hem binnenhalen. Nu moeten we hem dood maken. Mijn vader deelt dapper een paar flinke klappen uit met de bilgepomphendel. En dan villen, gelukkig bestaat het internet. We zoeken op, hoe vil je een makreel. En dan valt ons iets op: de afbeelding op internet komt niet helemaal overeen met de vis die we voor ons hebben liggen. Wat the fack is het dan voor vis, we konden toch alleen makreel vangen? Het blijkt een wijting te zijn, en als we opzoeken hoe je zo'n vis vilt krijgen we alleen te horen dat het een onder gewaardeerde vis is. Dus volgen we de instructies van de makreel. Na een ingewikkelde operatie om de vis schoon te maken kunnen we hem uiteindelijk bakken en hij smaakte heerlijk! Dit moet we de verste vis zijn die ik ooit heb gegeten.