I like to move it, move it- Reel 2 Real

Deze ochtend geniet ik weer van een spectaculaire uitvaart. We worden drie vier meter op getild en glijden daarna weer de water-heuvel af. Tussen gigant grote muren die de haven moet beschermen voor beukende golven. 
Onze koers is weer zuid waarts. 
Er is net genoeg wind om ons bij Great Yarmouth te brengen. De plek die het dichtstbij Nederland ligt. 
Zondag is er geen wind, kunnen we daar uit rusten zodat we maandag dinsdag over kunnen steken 
We vertrekken rond 11:00. En hebben iets van 36 uur varen voor de boeg. Pieter weer zijn verplichte pilletje, zodat ik niet  er alleen voor komt te staan. 
Het is een verrukkelijk zeetje. Hoge golven. 12 knopen wind de genaker uit. Ik ga aan de hoge kant van de boot in het gangboord zitten. De golven duwen zich hoog op. Een nooit te vervelen schouwspel. Het lijkt als of je de golven van vier meter hoog bijna aan kunt raken voordat ze zich onder je door persen. 
Zo leuk om ieder keer op getild te worden. Ik ga bij de verstaging staan, waardoor mijn waarmening een hele lijf sensatie wordt. Uren kan ik zo staan dansen en nurieën met de golven, met de zee, de vogels, de zon. Een zeehond die zich laat zien. Een Jan van Gent die rakelings boven het water scheert. 

Ik stop wat aardappels groente en vlees met olie in de oven. Wat voor een hartige hap zorgt. Het begint te schemeren. Pieter duikt in bed en roept “de volgende zes uur zijn voor jouw”. 
Oké tijd om wacht te lopen. 
Ik heb graag het laatste daglicht, mijn nacht-blindheid maakt me in het donker niet zo trefzeker. 
We wisselen elkaar om de drie uur af, de vorige uitspraak van Pieter was een losse flodder. 

Zo is het ineens 6 uur in de ochtend, mijn shift begint. Pieter wekt me en zegt dat we er over 1.5 uur zijn. En wijst waar ik heen moet varen. 
Hij vraagt nog:” dat lukt wel met het verkeersscheidingsstelstel? “  “Ja dat lukt wel”. 

Ik stoom het stelsel haaks over, wat eeuwig lijkt te duren. Uit de haven komen twee gele identieke boten aan gesjeesd. Als ik niets doe, heb ik er één voor en één achter me. Ik voel me een beetje geïmponeerd door deze heldhaftige zeemannen een besluit even een tijdje met de richting mee te varen. Dan krijg ik van uit zee grote boten die op me inlopen. Ze gaan harder dan je denkt.  Oké, ik steek de boel wel over. Dan ben ik buiten jullie bereik. 

En zo tuf ik de rivier op. Het schiet echt niet op. Om 9 uur is er nog geen haven in zicht. “Pieter wakker worden het is jouw shift”. En dan bedenk ik pas, wat doen we hier eigenlijk. We zouden toch naar Great Yarmouth gaan. 
Ja, maar er is toch geen wind zegt Pieter, je hebt zelf ook nog op de Windfinder gekeken. 
Er is morgen geen wind, vandaag wel. 

Gefrustreerd duik ik mijn bed in
Pieter brengt de boot in de haven
En bekend dan dat hij zich een dag vergist had. 
Hij dacht dat het al zondag was
Nee, we hadden lekker de hele zaterdag op zee kunnen zitten en zondag als het windstil is in een haven kunnen bij komen. 

We likken onze wonden. Gaan vermoeid naar bed
Onder tussen toch al weer 23 uur aan boord gezeten.  23 uur lang wordt je lijf bewogen door iets anders als jij zelf. 23 uur lang golven opvangen, evenwicht herstellen. Zelfs als je op bed licht, wordt je iedere keer opgetild en weer in het schuim geduwd.  
Dan is stil in een haven liggen toch een ongekende verademing.