The sound of silence - Simon & Garfunkel

We liggen voor anker in een baai waar wel 20 zeehonden  wonen. Ieder komt  om de beurt nieuwsgierig zijn neus bij de boot laten zien. Als het begint te schemeren ontstaat er een vreemd geluid. Iets wat lijkt op een snel weg heel in de verte of een racebaan. Een zacht gonzend geluid wat ook weer natuurlijk over komt. 
Wat het werkelijk is ontdekken we pas de volgende ochtend, als we op Holy-Island een kasteel bezoeken dat dateert uit de 15-e eeuw. 
In 1900 is er een rijke Londenaar die het kasteel koopt en ombouwt naar een vakantie huis. 
De kasteel heer heeft echt met smaak het kasteel aangepakt. 
Hij verpoosde er regelmatig met zijn muze, een jonge celloliste. 
Dit alles heeft een hedendaagse kunstenaar weer geïnspireerd tot een geluids-installatie met viool en zeehonden-zang. 
En zo weten wij uit eindelijk dat het mysterieuze geluid waar we gisternacht mee in slaap zijn gevallen, zeehonden gezang was.

Na de middag gaan we weer anker op en trekken we verder naar het zuiden.
Schommelend langs de kust zien we regelmatig prachtige kastelen of restanten daarvan. 

Na 6 uur motoren, kunnen we  de haven binnen lopen. De golven van de branding spoelen royaal de haven binnen. Wat er sensationeel uit ziet, tot dat we onze dieptemeter in rap tempo terug zien lopen. 1 mtr, 0,5 mtr, 0,2 mtr. Dit wordt hem niet zegt de kapitein en draait het schip resoluut terug naar buiten.
Dat had niet veel gescheeld of we waren hardhandig aan de grond gelopen in de havenmond.  Op de ‘reede’ gooien we het anker uit om te wachten op meer water. Na drie uur wachten, wagen we het er op. Pieter hijst het anker op en ik tuf af op het havenhoofd. De mist van drie uur geleden is gelukkig opgetrokken. Een waterig maantje kijkt toe hoe wij surfend op de golven binnenspoelen. 
Hou bakboord, nu de mist op getrokken is, zijn er de door mij gewenste lampen. Alles is nu goed zichtbaar. Langs het kantje waar het diep is stuur ik langs de aangemeerde vissersboten de haven in. Achterin is de jachthaven. Ik meer aan, en alles komt tot rust. Een hele dag in een wiegende boot omdat er te weinig wind was om de zeilen bij te zetten, en de golven die nog niet tot rust waren gekomen is dood vermoeiend 
Eindelijk rust, stabiliteit 
We drinken en eten nog wat en gaan dan moe en voldaan te kooi.