Door de Limfjord

We -ik vooral- zijn het tegen de wind inhakken nu wel even beu en we besluiten onze reis via de Limfjord te vervolgen. Deze 90 mijl lange doorgang dwars door de kop van Denemarken verbind de Noordzee met de Oostzee. Omdat we nu oostwaarts varen hebben we de noordelijke wind nu in de zij en dat zeilt wel zo prettig. Met een zonnetje erbij begint het zowaar op vakantie te lijken! We zeilen steeds verder landinwaarts en net voor donker ankeren we in een beschutte baai bij het eiland Fur. De volgende middag duik ik de dingy op, pomp er wat lucht in en we peddelen naar de kust. De Denen kunnen het eiland ook waarderen want er staan behoorlijk wat vakantiehuisjes langs de kust. De bezienswaardigheid van Fur zijn de Mølerklinten. Door geologische activiteiten omhoog gedrukte aardlagen van miljoenen jaren oud. Weinig aan te zien natuurlijk maar als je er dan toch bent wil je het natuurlijk toch wel even gezien hebben. Nadat we de derde bocht in het strand gepasseerd zijn en de Mølenklinten zich nog niet geopenbaard hebben geeft Margarethe er de brui aan. “Ik heb genoeg gelopen, ik ga terug” Ik sluit me -tot haar verbazing- bij haar aan en en we wandelen via de voortuinen (alllemansrecht) van de in sommige gevallen aanzienlijke vakantievilla’s terug naar waar we de dingy hebben achtergelaten en -omdat we het warm gekregen hebben- zwemmen we met de dingy achter ons aan terug naar de boot. 

Het zint me toch niet dat ik die Mølenklinten niet gezien heb en na het avondeten hijs ik de vouwfiets in de bijboot en vertrek naar wal. En inderdaad de Mølenklinten worden zwaar overgewaardeerd.

De volgende trekken we de spijker uit de grond en vervolgen we onze weg richting Oostzee. We passeren de stad Aalborg de belangrijkste stad hier in het noorden van Jutland. De pilot omschrijft het als een no nonsense stad voor de werkende man, vergelijkbaar met Rotterdam. Voor ons geldt dat als een aanbeveling en we leggen aan in het centrum van de stad.  We worden hartelijk ontvangen door de havenmeester die ons gelijk ook maar de code van het sanitair geeft omdat de app kuren heeft en hij het ook allemaal maar onzin vindt dat alles tegenwoordig via die telefoon moet. 

We klappen de fietsen uit en peddelen naar een oud haventerrein waar weer wat leven ingeblazen is met een streetfood centrum. We kunnen eten uit alle windstreken krijgen. Alleen Bangkok en Marrakech zijn niet thuis. Verder is iedereen er. We delen eerst een maaltijd uit het middenoosten en daarna nog een indiaanse schotel. De sfeer is gezellig en internationaal. Net Rotterdam inderdaad.

Nadat we de volgende ochtend de voorraden weer hebben aangevuld kan de reis weer verder.  De wind is helaas naar het oosten gedraaid waarmee de laatste 20 mijl naar de Oostzee  op de motor zullen moeten. Op de Oostzee aangekomen draaien we de boeg weer naar het noorden en kunnen de zeilen weer uit. Ons doel is Skagen helemaal op het puntje van Jutland waar de Oost- en Noordzee bij elkaar komen. Rond middernacht zullen we daar aankomen is de planning. Maar dan moet het wel blijven waaien natuurlijk. Dat doet het helaas niet en ter hoogte van Frederickshaven  hangt zelfs de gennaker slap, is onze snelheid gedaald naar een magere anderhalve knoop en de berekende aankomsttijd verschoven tot ver na de middag de volgende dag. We strijken dus de zeilen en gaan verder op de motor. Ondertussen worden de wolken steeds dreigender en met dat het donker wordt barst het onweer om ons heen los. Zo te zien ligt het zwaartepunt voor ons boven Skagen want daar slaan de ontladingen het vaakst in. Door onweer varen blijft toch het gevoel geven van een “sitting duck” te zijn. Dat jij met je mast van 14 mtr natuurlijk het hoogste punt bent in de wijde omgeving en dat het maar een kwestie van  tijd is voor je getroffen wordt. 

Dat valt mee in de praktijk en om 1 uur ‘s nachts lopen we Skagen zonder problemen aan. Daar is het de bedoeling dat je op een hekanker met de kop naar het steiger aanmeert. Terwijl we aan het puzzelen zijn hoe we dat  voor elkaar gaan krijgen in het donker worden we door de schipper van een megajacht aangeroepen dat we wel bij hem langszij mogen liggen. Dat lijkt ons wel zo praktisch en even later liggen we vast, bedanken de schipper en gaan te kooi. Morgen kijken we wel weer verder. De volgende ochtend horen we dat het een grote chaos geweest is tijdens de bui met de op het hekanker afgemeerde schepen waarvan het anker begon te krabben door de harde wind onder de onweersbui. Ik heb geen spijt dat we dat circus door onze late aankomst hebben gemist.