Oversteek naar Zweden

Daar waar de Noordzee en ze Oostzee elkaar ontmoeten, daar ligt Skagen. Deze plek trekt 2 miljoen Denen per jaar. Met busladingen tegelijk worden ze op het strand uitgespuugd en lopen dan met hun handoekje de laatste meters naar het uiterste puntje om daar in de golven te duiken. Het lijkt wel een heilige ceremonie. 
Momenteel  trekt het uiterste puntje van Denemarken naast de pelgrims ook woeste onweersbuien.
We zijn door de duinen naar de kaap gefiets en slepen nu onze fietsen over het strand. Terwijl we daar mee bezig zijn worden we overvallen door een diep donkerblauwe onweerswolk. Donderend en bliksemend komt ze dichterbij. Het effect wordt vergroot door een groep meeuwen die wit afsteken tegen het denim blauw. De eerste druppels bereiken ons en al snel zijn alle vezels aan ons lijf drijf nat. We genieten van het natuur spektakel, zulke mooie kleuren en vormen. Een waarlijke natuur-opera. Terwijl wij en de meeste Denen teruglopen met het noodweer in onze rug zijn er ook nog steeds Denen die volhardend tegen de storm in naar de kaap blijven trekken met een ondertussen doorweekt handdoekje onder de arm.

Dat was gisteren.
Nu verlaten we de haven met een vrolijke bries en zonneschijn. Alle tanken hebben we gevuld met water een diesel. We kunnen er weer tegen aan. 
De code-0 wordt gehesen en met halve wind jagen we met 6a7 knopen over de golven. Zo wordt de oversteek van 35 zeemijl een makkie. Om 5 uur ‘s middags zijn we aan de overkant van de Oostzee en worden we kleurrijk onthaald door een regenboog.
Denemarken was vooral zand, maar de westkust van Zweden is vooral rots. Nu varen we ineens tussen kale ronde rotspartijen door. Ze doen me herinneren aan onze hunebedden en die zullen zeker hier hun oorsprong hebben gehad. 
Vanuit de verte zien we een kenmerkend 
gebouw boven op de rotsen staan.  Groot en woest het lijkt een enorm groot kasteel  of een verlaten gevangenis. Het is omvangrijk groot.
Het vreemde is hoe dichter bij we komen hoe kleiner het wordt.
Onze inschatting van afstand en maat raakt totaal in de war door deze rotsen. Als we dichterbij komen, zien we mensen lopen, waardoor we weer een referentie hebben. En alles krimpt ineens tot normale proporties.
We zijn op een van dd eilanden voor de Zweedse kust aangekomen het haventje heet Marstrand.
De haven ligt in de luwte van de zee en de wind.  Een mooi moment om mijn parkeer vaardigheden bij te werken. 
De uitdaging is boot achterste voren in een box te parkeren. Van mijn vader had ik al geleerd dat een boot snelheid nodig heeft om te kunnen manoeuvreren. Snelheid in een krappe haven is een echte uitdaging. 
Daar gaat tie...Box voorbij varen. Dan achteruit.. snelheid maken zodat hij goed stuurt een dan de box in, die precies de breedte heeft van onze boot. De punt waait om, weer even flink gas vooruit, neus recht duwen.
Dan weer flink achteruit anders luistert het roer niet. 
Ik kom nog net 20cm te kort. 
Pieter geeft nog een keer fel vooruit
En dan schuiven we prachtig in de box. De box past als een schoen om mijn voet. 

Als de boot vast ligt, klappen we de fietsen uit en ontdekken dat Marstrand het Wassenaar van Zweden is. 
Mondain geklede jeugd vult de straaten en  terassen. "Zien en gezien worden". 
Wij genieten van de oude kuuroord alure, met mensen die in witte badjassen borrelen op rieten stoelen bij een Agatha Christie hotel.
Dezelfde mensen duiken ook in de zee alsof het de Middellandse zee betreft en niet de Oostzee. Ik ben best wel jaloers op die vikingen die zonder probleem dat koude water induiken en vervolgens zonder blikken of blozen hun baantjes trekken.