Helgoland is net te ver

Na de logistieke knoop, Langeweg Lauwersoog, Barneveld, Wageningen, Zaltbommel, Ede, Lauwersoog, eindelijk rustig in mijn bed, want maandagvroeg vertrekken we. Hoog water hier..... laag water daar...oké, dus hard slapen zodat je er klaar voor bent. 

Na een ontbijtje op een schappelijke tijd liggen we om 10:00 in de sluis van Lauwersoog.

Hier waren we 10 jaar geleden ook, toen met een stalen boot geheel vol zonen, Kas, Yamairoh, IJsbrand en Kyle die toen net één jaar bij ons woonde. De reis ging toen richting Legoland ( het beloofde land....) in Denemarken. Met bedtijd veranderde de boot in één grote matras.

Nu is staal vervangen voor polyester en gaan we weer richting Oostzee, en zijn we met z’n tweeën over. 

Door de sluis zijn we op de wadden, we varen via de geul naar open zee.

Hoe werkte dat ook alweer, met getijden varen? Vers aan boord krijg ik het roer in mijn handen Pieter doet het voorzeil.  We hebben wind tegen en stroom mee naar buiten. Laverend gaan we naar buiten. De vaargeul wordt steeds smaller, wat er voor zorgt dat er heel veel water door deze diepe geul naar buiten wil spoelen. Er onstaan hoge steile golven. We stemmen af, overleggen verwerken de input van plotter( de electronische zeekaart) en de tonnen lijnen. De wind en de stroming in combinatie met de smalle geul zorgen voor een heel kort  besluitings moment. We vergelijken onze koers met twee andere zeilboten om ons heen. Na drie kwartier stampen zijn we heelhuids door de branding en komen we in wat rustigere wateren.

Het is heerlijk zeilweer er waait een keurig briesje uit het noordwesten en we passeren Schiermonnikoog, Rottumerplaat, en het eerste Duitse Waddeneiland Borkum. Het is nu einde middag en de wind neemt helaas langzaam af. Met als gevolg dat de boot een speelbal wordt van de golven. Tijd om een groter zeil te zetten.

Weet jij waar  de life-linen zijn? vraagt Pieter, ik kijk in 3 kastjes bel IJsbrand Kim en Kas, kijk in nog eens vier kasten, geen idee, nee hoor de jongens hadden geen life-line gebruikt...... Ik gooi heel de boot overhoop en ja hoor.....met mijn eekhoorn-brein, had ik de lifelines heel logisch bij de klimbroekjes in het voorkastje neergelegd. Ineens wordt ik overmand door een moeiheid in mijn armen en benen, voel ik me kribbig worden, misschien zelfs een beetje duizelig.  Pieter, ik voel me niet goed, ik ga even liggen. Na twee uur kom ik weer boven water, ik heb honger, Pieter had heerlijke hache bij de slager gehaald die ik nu opwarm, en nadat ik gegeten heb voel ik me weer helemaal de oude. Ook Pieter is blij met deze warme hap, want ook hij begint ondertussen ook humeurig en draaierig te worden. “En vraag maar niet hoe het met mij gaat” zegt hij. Wat betekent dat hij er niet aan wil denken en dat hij zich niet echt lekker voelt.  De eerste zeedag is altijd lastig en zo’n warrig zeetje helpt dan niet echt.

De wind zakt nog verder weg en er moet een groter zeil op, daarvoor moet Pieter naar het voordek. Vrij snel reageert de maag van Pieter op de verandering van positie op de boot, en besluit zich te ledigen, en nog een keer...... en nog een keer. 

Pieter gaat binnen liggen, buiten liggen, binnen zitten, buiten onder een dekentje proberen te slapen. Maar het wordt er niet beter van hoe goed ik hem ook verzorg.

Ons doelwit is Helgoland, dat is met deze snelheid van 3 knopen nog 19 uur varen, dan  komen we morgen ochtend om 6 uur aan.

Er is weinig wind, veel golven, de stuurautomaat heeft het opgegeven en één van de bemanningsleden functioneert nog maar op 20%, helaas wel het lid van de bemanning met de meeste zeil-inzichten. Ik voel me optimaal geniet van de zee en de golven, bereken dat we maar 5 uurtjes in het donker moeten varen, dat overleef ik wel denk ik in mijn optimisme, want ik ben behoorlijk nachtblind. Zie s nachts heel weinig en zie dingen anders, kan niet inschatten waar een boot of licht zich bevind. Alle plussen en minnen bij elkaar opgeteld doen ons besluiten om af te zwaaien naar de dichtstbijzijnd haven. Dat is Norderney op het gelijknamige eiland.

Daar zijn we binnen 3 uur. De verandering van koers en het vooruitzicht doet de buik van Pieter al goed. Tegen 23:00 komen we aan in de haven, vinden we een plaats leggen vast en slapen.

En slapen zo heerlijk diep. Zeilen op een golvende zee, doet je alle spieren bewegen, de hele tijd ben je bezig je lijf in evenwicht te houden. Een leuk en fijne spel maar ook vermoeiend.

Dus slapen.