Helgoland voorbij

Het is donderdagochtend en om 05:30 gaat de wekker. Om 08:00 is het laag water en we willen met afgaand tij naar buiten. Norderney hebben we wel gezien na twee dagen. De eerste dag heb ik mijn zeeziekte verwerkt en de stuurautomaat gerepareerd. Gisteren zijn we gezellig wezen fietsen. Dat had nogal wat voeten in de aarde aangezien tegen de tijd dat wij op de fiets wilden stappen er nergens meer een fiets te krijgen was. Nadat we voor de tiende keer “keine fahrrad mehr” te horen gekregen hadden toch maar google te hulp geroepen. Bij de ferry-terminal bleken ze er nog 5 te hebben maar reserveren kon niet....’wie het eerst komt het eerst maalt’ was de regel. Toen we arriveerden waren er gelukkig nog twee fietsen. Afijn gisteren dus dit mooie eiland rond getoerd. Wij snapten niet waarom al die Duitsers zo nodig naar onze eilanden moeten komen.....

Nu zijn we dus weer vertrokken en zeilen met een licht briesje met de ebstroom mee naar buiten. De verwachting is dat de wind nog wat aan zal trekken. Het doel is Helgoland met als optie om door te varen naar de monding van de Eider rivier. Als het tenminste voorspoedig gaat vandaag. Wat in dit geval betekend 1. Voldoende wind 2. Geen zeezieken en  3. De stuurautomaat blijft het doen.

Maar de wind blijft gunstig, de zeeziekte blijft (met hulp van een pilletje van Kim) weg en de stuurautomaat houdt het ook. We laten Helgoland dus links liggen en verzetten onze koers naar het Eidersperrwerk de Duitse variant van onze Oosterscheldekering. De laatste mijlen moeten we tegen de 2,5 knoop ebstroom in opboksen. Tegen donker varen we de sluis bij de stormvloedkering binnen. Het water is nu zover gezakt dat we niet meer verder kunnen naar Tönning het eerste plaatsje aan de monding van de Eider. We maken vast in de sluiskom aan lange lijnen en gaan te kooi.