Ik zei het toch....

In Tårs is weinig te beleven, bij de haven staan een paar campers en er is een veldje waar wat kleine tentjes staan. Daarnaast ligt er nogal wat rottend zeewier in het haventje wat niet zo fris ruikt. We besluiten dus verder te trekken en het eilandje Femø ten noorden van Lolland wordt ons doel voor vandaag. Het is weer een easy koersje met windkracht 5 in de kont. Aan het eind van de middag meren we af tegen een vissersboot in Femø havn  nadat Margaretha eerst bijna een Duitse Bavaria de grond in geboord heeft. De Duitse schipper blijft gelukkig relaxt en reageert koeltjes “ er is toch geen contact geweest?”  Samen speuren we naar de havenmeesteres. Die is echter druk met een een boot die met defecte motor de haven is binnengesleept. Daar gaan we niet op wachten en we besluiten twee fietsen te huren bij de lokale buurtsuper en het eilandje te verkennen. Ik ga niet het hele eiland rondfietsen hoor...hoor ik de schippersvrouw nog zeggen. Tuurlijk niet schatje....We gaan op pad en Femø blijkt een mooi eiland. Middenop liggen twee plaatsjes Nørreby en Sønderby. In Nørreby worden we door de locals uitgenodigd voor een potje ‘twee golfballen aan een touwtje om een stok werpen’ uitgenodigd. Margaretha bakt er niks van maar ik blijk een natuurtalent. Nadat ik de kinderen met overmacht verslagen heb geven ze er gelijk de brui aan. We trekken weer verder. Omdat de regel was dat elke boer vanuit zijn woning zijn land op moest kunnen lopen is het akkerland verdeeld in enorme taartpunten vanuit deze plaatsjes tot aan de kust. We nemen een karrespoor lans de rand van een akker en belanden uiteindelijk dus aan het strand. Vervolgens lopen we een kilometer langs het strand en kunnen we langs de andere kant van de taartpunt weer terug naar boven. We belanden op een gemarkeerde fietsroute die ons langs de mooiste plekken van Femø leidt. Gaat dit wel terug naar de haven? hoor ik nog achter me....zeker wel! Op een gegeven moment passeren we een minicamping die meer weg heeft van een caravan kerkhof. Ik stop om het bijzonder beeld vast te leggen. Een vrouw roept dat ze niet te koop zijn en loopt op ons af. Het blijkt een Deense met Nederlandse roots  te zijn en ze verteld het verhaal achter de caravans. Op Femø wordt jaarlijks een Jazz festival gehouden. Deze week zou de 51-e editie zijn. Zij zijn ondanks dat het festival afgelast is toch maar gekomen. De caravans op het caravankerkhof verteld ze, zijn van festivalgangers die hun caravan achter gelaten hebben, er geen gebruik meer van maken en ook onvindbaar zijn. Desondanks mochten de caravans niet gesloopt of verkocht worden volgens de Deense wet. Nu na jaren touwtrekken heeft het lokale bestuur toch maar besloten dat deze regel niet meer houdbaar is en worden de caravans alsnog gesloopt en de bruikbare delen gerecycled.  De opbrengst is voor de gemeenschap. De route leidt ons ook nog langs een trollenlaan en ook het kerkje kan niet ontbreken. Uiteindelijk maken we het hele rondje af. “Ik zei het toch....” en zetten we de fietsen weer terug bij de buurtsuper.