Aanleggen op zijn Zweeds

Ons doel vandaag is Skårhamn slechts 7 mijl varen ten noorden van Marstrand. Skårhamn is niet alleen een zwart verchroomde handgreep van Ikea maar ook een oud vissershaventje waar het Noordelijke aquarel museum is gevestigd en waar op fietsafstand ook nog eens een beeldentuin is. Lijkt mij voldoende om onze culturele dorst weer wat te lessen. Net voor de middag komen we aan bij de gasthaven. Het is al behoorlijk vol in de haven, maar een meisje wijst ons de richting naar een vrije plaats. Iedereen ligt hier met zijn kop aan de steiger en met een hekanker achter vast. Eerst maar eens voor vastmaken en nadat dat gelukt is gaan we het hekanker maar eens opsnorren uit de bakskist. Met wat graven komt het hekanker tevoorschijn. Daar is niet op bezuinigd door de vorige eigenaar zo te zien. Nu nog dat anker ergens 10 mtr achter de boot zien te krijgen. Die Zweden hebben allemaal een handig systeem daarvoor, en laten het anker al vallen als ze komen aanvaren. Ik stel voor dat we de boot van de steiger af laten zakken, het anker overboord gooien en ons daarna weer naar de steiger toe trekken. Klinkt als een plan en ik start de motor en Margaretha gaat de voorlijnen laten vieren. Op dat moment komt de buurman eens polshoogte nemen wat die Hollanders aan het uitspoken zijn. Ik wijs op mijn anker en zeg dat we een hekanker gaan uitbrengen. “You have a mooring” antwoord hij droogjes  en wijst naar een lijn die verbonden is met de steiger. Ik volg zijn blik en hij vist ondertussen de lijn uit het water voor mij. Aha nu wordt het me duidelijk. Voor elke ligplaats zit er al een lijn aan de grond vast om het achterschip aan vast te maken! Dat maakt het leven een stuk eenvoudiger. Ik neem de lijn van de buurman over en knoop hem achter vast. Ons anker kan weer terug in de bakskist.

Omdat het nog vroeg is en de buien even weg lijken te blijven klappen we onze fietsen uit en peddelen met de wind in de rug de 12 km naar de beeldentuin. De beelden zijn van een indrukwekkende schoonheid en staan wonderschoon opgesteld in de natuur met uitzicht over de archipel. Alleen “Anna” het beeld op de top maakt het bezoek al meer dan waard voor mij.

Dat we tijdens het bezoek nog een flinke bui over ons heen krijgen met de daarbij horende donkere luchten en opklaringen maakt het alleen nog maar mooier. Ook nu valt het me weer op dat het weer voor de Scandinaviërs slechts een bijzaak is. Waar in nederland iedereen bij een bui naar de dichtstbijzijnde schuilplaats rent lopen die vikingen onverschrokken verder alsof er niets boven hun hoofd hangt. Onderwijl vrolijk babbelend alsof je terugluistert naar een aflevering van ‘kinderen van de zeekraaibaai’ 

De volgende dag is het Noordelijke Aquarel Museum aan de beurt. Als we daar aankomen staat er al een flinke rij. Vanwege covid mogen er maar een beperkte hoeveelheid bezoekers tegelijk naar binnen. Het is een museum zonder vaste collectie maar we boffen want toevallig is er een expositie van werk van de kunstenaar Hundertwasser. Een Oostenrijkse kunstenaar en architect die mensvriendelijke gebouwen ontwierp en kleurrijke kunstwerken.

Ook waarschuwde hij al in 1950 voor de gevolgen op het milieu van onze leefwijze.

 Na een uurtje in de rij mogen we naar binnen en kunnen we het kleurrijke en inspirerende werk van deze bevlogen man bewonderen.