Beyond the Sea - Bobby Darin

We worden wakker en beseffen ons dat NU het beste moment is om te vertrekken. "We hebben alleen geen proviant meer". Ik ren nog op en neer naar de supermarkt voor avondeten tijdens de reis. 's Middags rond 2 uur verlaten we Wick met goede moed, om het uiterste puntje van Schotland te bereiken: De Orkneys. Deze eilandgroep staat bekend om de gevaarlijke stromingen die plaatsvinden in het water tussen de eilanden. Hier hebben we ook de topsnelheid behaald die we deze vakantie hebben gevaren, door de stromingen goed te voorspellen voeren we 11 knopen over de grond. Dit houdt in dat onze snelheid door het water misschien niet verbazingwekkend was, maar dat we door de stroming mee te hebben, bijna twee keer zo snel gingen als dat we de rest van de vakantie zijn gegaan.

We varen tussen de landmassa's en ondieptes door en besluiten bij st. Margareths Hope voor anker te gaan liggen. Ik maak snel de laatste dingetjes voor het eten af en al gauw kunnen we aan tafel. We genieten van een koud biertje en vragen ons af of er in dit piepkleine dorpje een kroeg is. We vinden er online 1, blazen de kleine bijboot op en hangen de buitenboordmotor eraan. In 2 tochtjes zijn alle mannen aan land en stappen we op de pub af.

De pub bestaat uit een klein groepje locals en een groep vriendinnen, vermoedelijk op een vrijgezellenfeestje, in ieder geval verkleed. Een dronken Schot komt steeds even bij ons aan tafel zitten om wat onzin uit te kramen. "My brother is Elvis Presley/ I don't play guitar to be famous, fame is a curse/ I don't believe in politics". Ook deed hij aannames over ons 4 die allemaal precies verkeerd waren.

We besluiten de avond te beeindigen, stelen een Orkney-vlaggetje uit de kroeg en stappen 1 voor 1 in de bijboot. Als we allemaal veilig aan boord zitten drinken we een laatste biertje en verorberen we een zak pelpinda's. De volgende dag vertrekken we richting Stromness. Een solozeiler in de haven van Wick raadde ons dit aan. Hier gaan we met zijn allen uit eten! Biefstuk, lamsschouder en voor IJsbrand een kip gevuld met haggis, we laten het ons goed smaken. Verder viel er in Stromness niet veel te beleven, dus varen wij de volgende dag alweer om 7 uur 's ochtends uit.

Nadat we het mainland van Schotland hebben bereikt beginnen we weer met de zeilshifts. 4 uur op, 4 uur af. Als IJsbrand en ik aan dek mondharmonica zitten te ''spelen'', roept hij ineens 'Dolfijnen!!'. Hij valt door de companionway naar binnen om zijn camera te pakken en de slapende Joost en Tim worden aan dek gesleept. Een stuk of 12 dolfijnen speelt met en om onze boot. Ze zwemmen rakelings onder ons door en springen boven het water uit. Als de dolfijnen weer uit het zicht zijn verdwenen gaan Joost en Tim weer slapen. Na nog een wissel word ik uiteindelijk wakker tijdens het aanleggen van de boot in Whitehills.