Dreamland, Bob Marley & the Wailers

Peterhead, een mooi begin om onze tocht te beginnen
Het hoofd van Pieter. 
De plek waar IJsbrand en zijn bemanning eindigt daar begint de onze. Na een gezamenlijk maal. Vertrekken zij per bus en wij de volgende ochtend per boot. 
Prachtige zee, 
Harde wind komt vanuit Denemarken. De golven rollen van ver. Kaatsen tegen de granieten rotsen van Schotland aan. Die  de golven weer net zo hard terug sturen. Wat voor een enorme onrustige zee zorgt. En….. een onrust voor Pieters-maag. 
Pieters hoofd denkt iedere keer dat hij er nu wel tegen kan. Pieters maag heeft daar hele andere ideeën over. En ledigt regelmatig de toch al lege maag. 
Een beetje droevig gezicht
We redden het niet zo, zegt Pieters mond
Gelukkig is er nog een derde man aan boord
De stuur automaat. Na wat geharrewar neemt die de taak op zich. We zetten een strakke lijn op de kaart. 185 graden koers zuid. 
En daar is niets van afgeweken. 
Op een gegeven moment heb k ik wel gedacht… die windmolen staat pal in mijn weg. Zal ik hem links of rechts passeren. Een uur later zie ik naast de windmolen een geel stalen onderstel voor een windmolen. Mijn gedachten gaan; zal ik voor dat gele ding uit moeten wijken of voor de windmolen. En dan; Hoe werkt deze nieuwe stuur automaat eigenlijk? Dat zijn zo de gedachten die door me heen gaan in een traag verduisterd zee-landschap. Terwijl ik stevig gewiegd wordt door de zee. Schuin hangend in de deur opening. Tussen kussens een dekentje. Zie ik de uren zo aan mij voorbij glijden. Als ik nog dichter bij de windmolen en zijn gele onaffe buurman kom zie ik een stuk of 4 a 5 boten op de plotter dicht bij me. Ik over weeg of ik er iets mee moet. Maar ik ben in volledige rust. 
Ik herinner me een uitspraak van IJsbrand:   als zeilboot heb je altijd voorrang. En zo dommel ik rustig verder. 
De andere boten blijken vissersboten te zijn. Ze liggen  stil. 
Mijn koers van 185 graden glijdt overal langs. 
Dan begint er één bootje rood te knipperen op mijn plotter. Het begint al aardig donker te worden. Van beneden hoor ik af en toe wat gemurmel van Pieter. 
Ik zie hoe het vissersbootje zich van stuurboord naar bakboord beweegt voor mijn neus langs. Op de plotter ziet dat er uit als ramkoers. 
In werkelijkheid valt het mee, en glij ik voorbij, ik hoef niet te veranderen aan onze koers 184

Na drie kwartier door het echte pikkie donker te varen ga ik toch twijfelen. Ik zie helemaal niets. Dat kan twee dingen betekenen. Er is niets, of ik zie het niet. 
We gaan best wel hard 5 knopen door het water, 6 a 7 knopen over de grond door de stroming. 

Ik voel me geblinddoekt. 
Ik begin moe te worden, als ik vannacht nog een shift moet maken moet ik nu toch echt gaan slapen. 
Pieter jouw buurt. 
We ruilen van plek, hij installeert zich met de puts op zijn knieën en zo houdt hij een tijd en oogje in het zeil. 

“Wakker worden”… over een uurtje zijn we er
Dat is ineens toch sneller dan ik dacht. We arriveren om 3 uur s nachts in “Eyemonth”. Het laatste haventje op Schotse bodem. In de haven worden we verwelkomt door een groot beest dat naast onze boot uit ademt alsof hij een walvis is. Het blijkt één van de geadopteerde zeehonden te zijn van de plaatselijke vishandelaar. De beesten gedragen zich als huisdieren in de haven. Super leuk. 
En dan om 4 uur leggen Pieter en ik onze hoofden neer. Morgen is er geen wind, blij dat we dit stuk hebben kunnen varen